Robert Cathcart, który przez 22 lata badał dokładnie zapotrzebowanie człowieka na witaminę C, zaproponował metodę tzw. tolerancji jelitowej w kwestii określenia bezpiecznej dawki tego składnika dla naszego organizmu. Metoda ta polega po prostu na przyjmowaniu każdego dnia coraz to większej ilości witaminy C, aż do momentu, gdy nasz organizm osiągnie stan nasycenia. Powyżej tego poziomu, witamina C staje się środkiem przeczyszczającym.

W przypadku zdecydowanej większości zdrowych osób, tolerowana dawka waha się pomiędzy 10 a 15 gramami na dzień. Jednak kiedy zaczynamy chorować, nasze zapotrzebowanie na witaminę C automatycznie się zwiększa i może osiągnąć nawet 30 lub 100, a nawet więcej gramów na dzień.

Zdaniem Cathcarta oraz innych ekspertów, przyjmowanie zwiększonej dawki witaminy C w trakcie choroby, przyczynia się do znacznego skrócenia czasu jej trwania. Dla przykładu – pacjenci Cathcarta, u których zdiagnozowano mononukleozę zakaźną, zaczynali normalnie funkcjonować zaledwie po kilku dniach przyjmowania dokładnie 200 g witaminy C dziennie (doustnie lub domięśniowo), natomiast inni pacjenci dla porównania musieli spędzić w szpitalu kilka tygodni.

Witamina C aplikowana dożylnie (askorbinian sodu) w wielokrotnych dawkach może wyleczyć większość przypadków wirusa Ebola i z Marburga, ptasiej grypy, gorączki zachodniego Nilu, a także ostrych zakażeń organizmu. Wszystkie te schorzenia powstają z powodu ogromnej ilości wolnych rodników, a witamina C jest niezwykle silnym antyoksydantem oczyszczającym komórki właśnie z tych szkodliwych i groźnych dla człowieka substancji.

To właśnie witamina C jest jedynym czynnikiem tak skutecznie zwalczającym wolne rodniki, który może być przyswojony w znacznych ilościach i to każdego dnia – w przypadku aplikacji dożylnej bez skutków ubocznych. Taka forma dostarczania witaminy C do organizmu jest wskazana głównie w przypadku leczenia oraz wspomagania kuracji ciężkich chorób, natomiast przy profilaktyce wystarczy zwykle suplementacja.

.