W roku 1970, lekarze Ewan Cameron, Linus Pauling oraz Nikolas Campbell jako jedni z pierwszych poinformowali o zastosowaniu zwiększonej dawki witaminy C podczas leczenia pacjentów chorych na raka. Wyniki były niewiarygodne – leczenie dożylne oraz doustne witaminą C przyczyniało się do wydłużenia życia w porównaniu do pozostałych chorych, u których nie zastosowano dodatkowej terapii witaminą C. Od tamtego czasu, dokładnie zbadano oraz wyjaśniono działanie przeciwnowotworowe witaminy C. W trakcie analizy wzięto pod uwagę jej różne funkcje w ludzkim organizmie i w przypadku chorób nowotworowych określono dwie różne formy jej oddziaływania.

Witamina C w profilaktyce – ma silne działanie antyoksydacyjne, chroni strukturę komórkową oraz DNA. Na etapie profilaktyki zapobiega również powstawaniu groźnych rakotwórczych związków. Dawka witaminy C wykazująca działanie przeciwutleniające jest dosyć niska i wynosi poniżej 2 gramy, można więc ją dostarczyć przez dietę lub doustną suplementację.

Drugie działanie wymaga już stosowania zwiększonych dawek powyżej 15 g, które wykazują efekt pro-utleniający w wyniku produkcji nadtlenku wodoru, który niszczy wybrane komórki nowotworowe. Duże dawki witaminy C są selektywnie dostarczane do okolic, w których znajduje się guz, ponieważ jak się okazuje cząsteczka witaminy C jest bardzo podobna do cząsteczki cukru, którą komórki rakowe się odżywiają. Gdy witamina C znajduje się już w obszarze otaczającym komórki nowotworowe, to zaczyna reagować z jonem metalu (żelazo lub miedź) tworząc równocześnie cząsteczkę nadtlenku wodoru, która zwalcza komórkę rakową.

Witamina C podczas prowadzonych badań wykazała również zdolność regulowania podziału komórek poprzez białka p53, co jest podstawą w terapii leczenia raka. Zwiększenia również reakcje odpornościowe. Lekarze Linus, Pauling oraz Cameron opublikowali dokładny opis około 100 przypadków chorych na raka, którzy byli poddani leczeniu przy zastosowaniu wysokich dawek witaminy C (dożylnie i doustnie). Pacjenci przeżyli średnio 300 dni dłużej w porównaniu do grupy kontrolnej o zbliżonym stanie choroby. Natomiast 22 % z nich żyło dłużej niż rok – w grupie kontrolnej zdarzyło się to zaledwie 0,4 % chorym.

.