W 1913 roku szwajcarski chemik Alfred Werner otrzymał Nagrodę Nobla za opracowanie teorii na temat wiązania metali przez cząsteczki organiczne. Jego odkrycie było podstawą obecnej terapii chelatowej. Werner dowiódł wtedy, że tzw. związki chelatowe powstają w momencie, gdy następuje trwałe połączenia substancji organicznej z jonem metalu co najmniej dwuwartościowego. Właśnie taką substancją chelatową jest EDTA (etylenodiaminotetraacetic), która została wykorzystana po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych w 1948 roku podczas odtruwania pracowników fabryki ołowianych akumulatorów. Wyniki były zaskakujące – okazało się, że oprócz usunięcia ołowiu z organizmu, chelatacja przyniosła również inne korzyści. U pacjentów zauważono zanikanie objawów miażdżycy, a także zmniejszenie się innych dolegliwości, takich jak: dusznica bolesna, chromanie przystankowe, zaburzenia krążenia mózgowego. Odnotowano znaczną poprawę samopoczucia, widzenia, słuchu, węchu, a także wzrost życiowej energii. Po tym wydarzeniu i przypadkowo uzyskanych wynikach, terapia chelatowa była coraz bardziej popularna. Już w 1957 roku pojawiły się pierwsze odkrycia na temat korzystnego wpływu substancji EDTA w przypadku zaawansowanej miażdżycy tętnic. Stwierdzono wtedy, iż ten aminokwas skutecznie usuwa wapń ze złogów fosfolipidowych i tym samym powoduje większą drożność naczyń krwionośnych. Od 1982 ukazało się wiele artykułów i naukowych publikacji na temat badań związanych z działaniem chelatacji na określone wskaźniki laboratoryjne i kliniczne. Pozytywny wpływ terapii…